برخی از خانواده ها در پرورش فرزندان خود مشکل دارند. انان وظیفه خود را در حیطه جسمی می دانند. و همین که فرزندان غذای کافی پوشاک و مسکن داشته باشند کار خود را پایان یافته تلقی می کنند.
انان تصور می کنند که بزرگسالان با کفایتی تحویل جامعه داده اند. برای اینکه بزرگسال سالم داشته باشیم خانواده ها باید به وضعیت هیجانی انان نیز توجه کنند. خانواده همزمان با نگاهداری فرزندان خود بایستی انان را تشویق به استقلال کنند. خانواده بایستی به کودکان خود عشق بورزد و در عین حال به انها کمک کند تا روی پای خود بایستند.
برخی از خانواده ها به فرزندان خود اجازه می دهند تا افرادی بزرگسال مسیول و مستقل شوند.
برخی نیز به فرزندان خود می چسبند به جای انها تصمیم میگیرند و در فرایند تصمیم گیری انان دخالت می کنند گویی که می خواهند مدام مسیولیت انان را به عهده داشته باشند.
این نوع خانواده ها مانع استقلال و مسیولیت پذیری فرزندان می شوند.
به این ترتیب فرزندان این خانواده ها از نظر جسمی امادگی ازدواج را دارند اما از نظر مسیولیت پذیری و تصمیم گیری دچار مشکل هستند.
برخی خانواده ها هنوز صبح ها فرزندان خود را از خواب بیدار می کنند به انان برای رفتن به سرکار کمک میکنند و بر خرید و کارهای متفاوت انان نظارت دارند. این خانواده ها نتوانسته اند به نیاز استقلال فرزند خود پاسخ دهند.
هنوز فرزندان این گونه خانواده ها علاقه دارند از انها مراقبت شود هنوز نیاز دارند تا والدین مسیولیت زندگی انان را به عهده بگیرند.
این افراد در ازدواج نیز به دنبال براوردن نیازهای وابستگی خود هستند. چنین به نظر می رسد که انان از طرف مقابل خوب بودن عاشق بودن تحمل کردن و درک یک طرفه را طلب می کنند.
ازدواج برای انان به جای فرایند رشد تنها به عنوان مرکز مراقبت روزانه مطرح است.
تعداد زیادی از طلاق ها در ایران به دلیل دخالتهای خانواده های طرفین شکل میگیرد. از سوی دیگر در فرهنگ ما روابط فرزندان با والدین به سختی از رابطه ی والد - فرزند به رابطه ی بزرگسال - بزرگسال میشود.
هرگاه فرزند خانواده ای در ازدواج خود شکست بخورد به تنهایی یا به همراه کودک خود مجددا به خانه پدری بر میگردد به این دلیل هیچ گاه فرزندان به شکل واقعی برای استقلال تربیت نمی شوند حمایت از فرزند نیز همراه با دخالت های متعدد ادامه می یابد.
دکتر الهه مهرمنش
کلینیک تخصصی چشم انداز اینده
